Słowo wstępne do spektaklu należało do Joanny Kowalewskiej, redaktor naczelnej „Białogardzianina”. Pozwoliło ono bliżej poznać sylwetkę bohatera literackiego spotkania, który odważył się stanąć na scenie wbrew sobie, nie jest bowiem aktorem i ma ogromną tremę w czasie publicznych wystąpień. Monodram, który napisał i prezentuje, jest rozpaczliwą próbą zerwania z przeszłością, złymi wspomnieniami z czasów dzieciństwa i młodości, bo jak powiedział, chce zrzucić z siebie ten ciążący balast i nigdy do niego nie wracać. Zdaniem J. Kowalewskiej, K. Kozłowski to człowiek niezwykle skromny, utalentowany plastycznie, wspaniała „złota rączka”, który okazał się poetą. Nieco ponad rok temu – namówiony przez J. Kowalewską – wydał  swój pierwszy tomik wyjątkowo pięknych i niesztampowych liryków zatytułowany „Wiersze – Niewiersze".

Zaprezentowany monodram składał się ze słowa czytanego i mówionego. Trwał ok. 40 minut, a zawarł w sobie 18 lat z życia K. Kozłowskiego: wyjątkowy człowiek w niecodzienny sposób przedstawił traumatyczne wydarzenia ze swojej biografii. Jak został odebrany? Z wielką uwagą, w ciszy, wzruszył, wycisnął łzy. Na pewno zostanie zapamiętany na długo.

Zamiarem zaproszonych gości i inicjatorki spotkania – szkolnego bibliotekarza/nauczycielki języka rosyjskiego – jest ponowienie przedsięwzięcia, aby i uczniowie innych klas mogli je obejrzeć i przeżyć.

[A. T.]