Przygoda z poezją lokalnych twórców  zaproponowana przez szkolnego bibliotekarza bardzo przypadła do gustu młodym recenzentom i wzbudziła niemało pozytywnych emocji. Jak młodzież odebrała wiersze napisane przez ludzi znacznie od nich starszych i doświadczonych? Popatrzmy na kilku przykładach.

„Jesienna miłość”                                                                                                                                                         

Jesień rozczesuje me włosy                          Poczuć dłoń ciepłą na sercu                                                                            Liściem płonącym radością                           Wplątany wiatr w obietnicę                                                                            W ostatnich promieniach                              Wiecznego szczęścia i nieba                                                                           Zadumy                                                             Pogodnego

Z krzykiem dzikich gęsi lato                           Zrozumieć sens melodii życia                                                                         Przeminęło, wspomnienie                             Wróżby zaklętej w dłoniach                                                                           Dotknęło szeleszczących łez                          Splątanych wątłymi nitkami                                                                           O poranku                                                         Przeznaczenia

                                                                            Zziajani, zabiegani doganiamy                                                              

                                                                            Miłość….                                                                                                    Podmiot liryczny oddaje się jesiennym refleksjom. Zauważa zmienność, której dowodem są wspomnienia o minionym lecie oraz dogłębne odczuwanie terażniejszości. Jesień jest czasem zadumy, której aspektem jest tęsknota potęgowana analizowaniem retrospekcji na różnych płaszczyznach. Osoba mówiąca w wierszu jest powiernikiem taj idei. Prócz jesieni rozczesującej włosy oraz liści płonących radością, autorka w swej perspektywie gromadzi także miłość. Utwór ma charakter silnie emocjonalny oraz dotyka rzeczywistości bliskiej każdemu człowiekowi.

„Wielki klon”                                                                                                                                                              

Scyzorykiem wycięte serce                                                                                                                                                       

pod nim                                                                                                                                                                              

„Kocham Olę”                                                                                                                                                                 

nie mam takich wspomnień                                                                                                                                        

co prawda miałem wtedy                                                                                                                                    

scyzoryk jak każdy chłopak                                                                                                                                   

jednak szkoda mi było niszczyć                                                                                                                            

 piękna kory                                                                                                                                                            

wielkiego drzewa.                                                                                                                                                          

 Autor, spotykając na swej drodze drzewo z wyciętym sercem i napisem „Kocham Olę”, wspomina dzieciństwo, w którym nie pisał, nie wydrążał takich napisów w drzewach z powodu niechęci do ich niszczenia. Warto zauważyć, że w wieku młodzieńczym autor posiadał scyzoryk. Jest to niezwykle ważna i ciekawa informacja zmieniająca przebieg wydarzeń o 360 stopni.

„Linia życia”                                                                                                                                                                          

Na słupie opuszczone bocianie gniazdo                                                                                                           

 manifestuje odlot ptaków                                                                                                                                           

Złoty październik przygląda się z boku                                                                                                                   

stado baranów przechodzi obojętnie                                                                                                               

Zziębnięte oczy przygasły pod kasztanem                                                                                                                  

na zwichniętej gałęzi                                                                                                                                                  

zawiesił się kokon słońca                                                                                                                                              

Jesień z grzeczności zostawiła                                                                                                                                   

ostatni liść                                                                                                                                                                     

Tylko wiatr na drutach                                                                                                                                             

uparcie przędzie swoją linię życia                                                                                                                                  

line of life                                                                                                                                                                    

Wiersz ten można zinterpretować jako przemijanie życia i czasu. Zostało ono ukazane jako zbliżająca się ku końcowi jesień – pora roku kojarząca się na ogół z zakończeniem pewnego etapu. W tym okresie przyroda „zapada w śpiączkę”, co w życiu człowieka symbolizować może kres życia. Życie ludzkie porównać można do linii, która kiedyś dobiega końca – tak samo jak jesień, która jest końcem cyklu pór roku.

Ciekawe, czy  autorzy przywołanych wierszy zgodzą się z ich interpretacją zaproponowaną przez  naszych szesnastoletnich odbiorców  poezji? Pewnie się nie dowiemy …[A.T.]