2020/2021

       Przystępując do analizy należy oprzeć się na ustalonych wcześniej naszych potencjalnych ścieżkach kariery i adekwatnie ocenić zarówno swoje mocne, jak i słabe strony. Trzeba uważać, żeby nie być zbyt skromnym, a także by nie przeceniać własnych możliwości. Po przeprowadzeniu analizy SWOT, można przystąpić do zawężenia listy potencjalnych karier. W tym celu przyglądamy się mocnym stronom i zaznaczamy te kariery, które nas najbardziej pociągają i do których mamy największe predyspozycje. Dalej oceniamy możliwości. Zwracamy uwagę na te kariery, wobec których otwierają się przed nami najlepsze perspektywy – pozwalające na podnoszenie kwalifikacji, dokształcanie się, szybkie przekwalifikowanie, czy dające zadawalające dochody. Przyglądamy się również naszym słabym stronom, aby wykreślić kariery, które nas nie pociągają, i do których nie mamy predyspozycji. Na końcu zaznaczamy ścieżki tych karier, które niosą ze sobą najwięcej zagrożeń. Uzyskany rezultat pozwoli nam się zorientować, która z wyznaczonych przez nas potencjalnych ścieżek kariery najbardziej odpowiada naszym zainteresowaniom, wykorzystując nasze mocne strony oraz możliwości, jakie stwarza otoczenie, a zarazem nie jest obciążona słabościami, ani zagrożeniami zewnętrznymi.

Dokładne określenie swojej sytuacji na rynku pracy – precyzyjna samoocena, rzetelna wiedza
o otoczeniu - dostrzeżenie okazji oraz zagrożeń, warunkuje trafność opracowania skutecznej strategii rozwoju zawodowego, a tym samym zaplanowania kariery zawodowej.

    Dzięki przeprowadzonej analizie preferencji i predyspozycji zawodowych, wiemy dokładnie, jakiej pracy szukamy, dlatego nie błądzimy i szybciej ją znajdujemy, bo nie tracimy czasu na szukanie pracy w miejscach, które nie są dla nas odpowiednie 
lub w miejscach, w których jej nie ma. Mamy także większą świadomość swoich zalet i umiejętności, co z kolei pozwala nam szybciej przekonać pracodawcę do siebie np. podczas rozmowy kwalifikacyjnej. Zwiększa to również poczucie pewności siebie, pozwala przezwyciężać obawy i bezradność, która może się pojawić w związku z trudną sytuacją na rynku pracy. Aby dobrze zaplanować swoje życie zawodowe, oprócz dobrej znajomości samego siebie, swoich atutów i słabości, musimy mieć również świadomość tego, co dzieje się w otoczeniu, w którym funkcjonujemy, na rynku pracy oraz w branży, w której chcemy działać, jakie występują tendencje, i w którym kierunku zachodzą zmiany. Wiedza ta ułatwia podjęcie trafnej decyzji związanej z wyborem zawodu i kierunku dalszego rozwoju.

mgr Sabina Derewońko

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

14 Zachodniopomorska Brygada Terytoriana
Wojska Obrony Terytorialnej

Dołącz do żołnierzy 14. Zachodniopomorskiej Brygady Obrony Terytorialnej!

Razem z nami bądź wsparciem dla społeczności lokalnej – naszych rodzin, kolegów, sąsiadów.

Służba w Wojskach Obrony Terytorialnej nie koliduje z nauką czy wykonywaną pracą.

To satysfakcja z niesienia pomocy najbliższym i swojemu otoczeniu.

Nasi żołnierze to uczniowie, studenci, nauczyciele, wykładowcy, pracownicy firm i administracji, biznesmeni;
kobiety i mężczyźni. To całe rodziny, koleżanki i koledzy z pracy, uczniowie z jednej klasy  i studenci z tej samej grupy.
Działamy ramię w ramię - wspólnie tworzymy wielką rodzinę

- Brygadę Braci.

Chcesz do nas dołączyć? Żołnierzem może zostać każdy pełnoletni niekarany Polak.

Rozpocznij swoją przygodę z Terytorialsami już dziś!

Dzwoń! Pisz! Skontaktujemy się z Tobą!

MOBILNY ZESPÓŁ REKRUTACYJNY 14 ZBOT

tel. komórkowy 722 385 548; tel. stacjonarny 261 452 812

*Opłata za połączenie zgodna z cennikiem operatora

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

SPOSOBY UCZENIA SIĘ

MÓZG

     Zdolność zapamiętywania stanowi jedną z najwspanialszych umiejętności człowieka. Badania nad pamięcią wsparło odkrycie, że tak naprawdę mamy „dwa mózgi”.

Mózg składa się z prawej i lewej półkuli połączonych ze sobą skomplikowaną siecią włókien nerwowych zwanych ciałem modzelowatym .

U większości ludzi lewa (logiczna) półkula mózgu odpowiada za analizę, linearność, logikę, cyfry, słowa, porządek. Prawa półkula (twórcza) wiąże się z obrazami, syntezą, kolorami, marzeniami, przestrzenią, muzyką, intuicją.

Udoskonalając naszą pamięć powinniśmy zintegrować działanie obu półkul mózgowych. Wszystkie techniki zapamiętywania angażują logikę i kreatywność. Optymalne zapamiętanie i odtworzenie informacji może nastąpić wówczas, gdy informacje będą podane w taki sposób, że trafią one zarówno do prawej, jak i do lewej półkuli mózgu. W tradycyjnych systemach nauki wykorzystywana jest przede wszystkim lewa półkula, co często jest źródłem wielu niepowodzeń w nauce. Efekty są znacznie bardziej zadawalające, gdy wykorzystujemy aktywność całego mózgu, a nie nadmiernie obciążamy jedną półkulę. Gdy obie półkule pracują jednocześnie, każda z nich korzysta z tej współpracy.

STYLE UCZENIA SIĘ

     W procesie uczenia się bardzo ważne jest dostosowanie sposobu nauczania do indywidualnego stylu przyswajania wiedzy. Jak twierdzi Linksman (2001) każdy z nas jest obdarzony charakterystycznym „superłączem edukacyjnym”, czyli sposobem przetwarzania informacji, dzięki któremu uczenie się staje się bardziej efektywne, łatwiejsze i przyjemniejsze. Wykorzystanie dominującego szlaku neuronowego to najprostsza metoda umożliwiająca nam sprawne kodowanie, przechowywanie i odtwarzanie wiadomości. Indywidualny sposób wykorzystywania możliwości mózgu to powiązanie naszego stylu uczenia się oraz aktywności tej strony mózgu, którą głównie używamy w procesie przyswajania i magazynowania informacji.

Preferencja w wykorzystaniu półkul mózgowych dotyczy tego, w jaki sposób przetwarzamy docierające do nas informacje, czyli jak myślimy, w jaki sposób przechowujemy wiedzę
w naszym mózgu.

W zależności od preferowanej sensoryczności, wyróżniamy cztery główne style uczenia się:

§ wzrokowy § słuchowy § dotykowy § kinestetyczny

sposób uczenia się = dominacja półkulowa + styl uczenia się

DOMINACJA PÓŁKULOWA

Każdy z nas używa obu półkul mózgowych. Ze względu na dominację jednej z nich, można podzielić nas na:

 lewo-półkulowych,

 prawo-półkulowych,

 obu- półkulowych.

Sensoryczne impulsy odbierane przez oczy, uszy, zmysł dotyku i mięśnie naszego ciała mogą być przekazywane do prawej lub lewej półkuli mózgowej. Każda z półkul działa
w odmienny sposób.

 Lewa strona naszego mózgu (nazywana logiczną) jest odpowiedzialna za myślenie logiczno-racjonalne, liczby, mowę, itp. Przetwarza ona dane w sposób symboliczny w formie liter, cyfr, słów. Pomaga nam analizować
i organizować doświadczenia, podporządkowywać je poszczególnym kategoriom. Bez niej nie moglibyśmy mówić, docierałoby do nas tylko to, co widzimy, słyszymy, smakujemy, wąchamy i dotykamy, a także nasze ruchy – bez słów.

Prawa półkula mózgu (kreatywna) ułatwia nam zrozumieć świat poprzez obrazy, fantazję, wyobraźnię, intuicję. Przetwarza ona informacje w sposób sensoryczny, za pośrednictwem zmysłów, bez udziału słów. To dzięki prawej półkuli mamy świadomość przestrzeni, możemy dokonywać syntezy wrażeń, rozpoznawać twarze, wzory, oceniać rozmiary, trafiać do domu.

Wszyscy odbieramy informacje językowe, ale jedni najpierw ujmują wszystko w słowa, a inni jako sensoryczne doświadczenia. Płynące z otaczającego nas świata dane przetwarzamy w naszym umyśle „myśląc” o nich albo
w formie słownej (toczy się w naszej głowie dialog), bądź w kategoriach sensorycznych wyobrażeń wypełnionych obrazami i doznaniami zmysłowymi (dźwiękiem, zapachem, smakiem, dotykiem, ruchem). Nie oznacza to jednak, że nie używamy obu półkul mózgowych. Potrafimy jednocześnie mówić i odbierać doznania sensoryczne. Łącząc te dwie zdolności ze sobą uczymy się i podejmujemy różnorodne działania. Jednak, jeśli pierwszy raz uczymy się czegoś nowego, przetwarzamy nowy materiał z pomocą preferowanej strony mózgu. Dzięki odbieraniu informacji za pośrednictwem dominującej półkuli uczymy się łatwiej i szybciej. Wtedy proces ten przebiega w naturalny         
 i automatyczny sposób.

STYLE UCZENIA SIĘ

Bodźce, które oddziałują na nasz mózg przyczyniają się do powstania nowych połączeń między neuronami (komórkami nerwowymi). Zdolność tę nazywamy plastycznością mózgu. Im więcej bodźców dociera do nas ze świata zewnętrznego, tym więcej tworzy się połączeń
i powstają charakterystyczne dla każdego człowieka wzorce uczenia się. Wykorzystując określone sposoby uczenia się sprawiamy, że stają się one dominujące i zaczynamy ich używać w sposób automatyczny. Dzięki temu szybciej
i skuteczniej uczymy się, rozwijając indywidualny, najlepszy dla nas styl uczenia się.

W procesie zapamiętywania posługujemy się wszystkimi swoimi zmysłami. Najlepsze rezultaty tego działania są jednak wtedy, gdy głównie wykorzystujemy zmysł dominujący. Dzięki temu efektywność uczenia się wyraźnie wzrasta.

Każdy człowiek w odmienny sposób odbiera i przekazuje impulsy z otaczającego świata. Na ukształtowanie się charakterystycznego dla nas stylu uczenia się ma wpływ zarówno natura, jak i wychowanie.

Tendencje:

 - mogą być dziedziczone,

 - niektóre są wynikiem wieloletniego oddziaływania środowiska,

 - kształtują się wtedy, gdy odbierając bodźce często używamy jednego organu zmysłu.

Powtarzające się działania utrwalają określone drogi przekazu między narządami zmysłów a mózgiem.
Badania prowadzone nad stylami przetwarzania informacji wykazują, że:

około 30% ludzi zapamiętuje trzy czwarte tego, co usłyszy,

około 40% zapamiętuje trzy czwarte z tego, co przeczyta lub zobaczy,

około 15% najlepiej uczy się dotykowo,

około 15% z nas uczy się poprzez ruch, działanie (kinestetycznie).

Według takiej dominacji można podzielić nas na grupy:

Wzrokowcy

Słuchowcy

Dotykowcy

Kinestetycy

 Wzrokowcy lubią porządek wokół siebie, pamiętają dobrze kolory i rysunki oraz lokalizację przedmiotów. Mają problemy z zapamiętaniem nazwisk, tytułów, nazw itp. Używają zwrotów: „ciemno to widzę”, „zobacz, jaka piękna muzyka”, „popatrz, jak łatwo to zrozumieć”, „spójrz, jak to pięknie pachnie”.

 Słuchowcy lubią mówić i dobrze im to wychodzi. Uczą się, słuchając innych, słysząc w rozmowie samych siebie oraz dyskutując z innymi. Mogą mieć kłopoty z odczytaniem map i geometrią, za to dobrze zapamiętują muzykę, dialogi. Często używają sformułowań: „coś mi tu zgrzyta”, „słuchaj, jakie to ciekawe”, „posłuchaj jakie to dobre”.

 Dotykowcy/czuciowcy to najczęściej osoby refleksyjne, wrażliwe i spokojne. Uczą się, dotykając, doznając wrażeń na powierzchni skóry, używając rąk i palców, łącząc to, czego się uczą, ze zmysłem dotyku i emocjami.
Używa zwrotów „czuję…”, „mam wrażenie…”.

 Kinestetycy uczą się najchętniej w ruchu, angażując się aktywnie w procesie uczenia się poprzez stymulacje, odgrywanie ról, eksperymenty, badania i ruch oraz uczestnicząc w czynnościach z życia codziennego. Męczą się słuchając wykładów i potrzebują wtedy choćby najmniejszej formy ruchu. Lubią nieporządek. Charakterystyczne dla nich zwroty to: „to mnie porusza”, „czuję nacisk/napięcie” ...

mgr Sabina Derewońko